Delta

Eindelijk heeft jullie correspondentje in Luilekkerland iets sensationeels te melden: een tropische storm die de dagelijkse routine van terrasjes en strandhangen in de war schopt. Zondag dienden de eerste weersveranderingen zich aan en begon het paniekcircus dat de orkaan Delta deze kant op zou komen. Weather Underground, de internationale weersite voorspelde maandag, maar de locals hielden bij hoog en bij laag vol dat het pas woensdag zou gebeuren, want dat stond in de krant. Het zag er al wel verdacht dreigend uit, dus 2 x een half uur lopen naar Las Monjas leek me niet zo slim. Maar het was wel warm genoeg, dus voor de siesta ben ik maar in de haven neergeploft, het stukje strand dat het dichtst bij huis ligt waar ik uiteindelijk nog 3 uur heb gelegen voordat er een frisse wind opstak. Tijdens mijn avondwandelingetje op het strand was het vreemd genoeg totaal onbewolkt en super helder. Voor het eerst sinds tijden was El Hierro weer te zien, zelfs zo scherp dat je de autos daar ziet rijden. Ik ben zelfs nog even een stukje voorbij het hotel gelopen om naar de prachtige sterrenhemel te kijken, met een overduidelijke Melkweg, maar ik had geen zaklantaarntje bij me en kon dus niet te ver want je ziet daar letterlijk geen hand voor ogen. Behalve helder en onbewolkt was het ook volkomen windstil, een rare gewaarwording want normaal waait het altijd en hoor je behalve de golven ook altijd het geritsel van de bananenbladeren. De spreekwoordelijke "stilte voor de storm" want maandagochtend barste de eerste tropische stortbui los. Na het sluiten van terrasdeur en slaapkamerraam heb ik me nog maar een keer omgedraaid. Later was het af en toe een beetje droog zodat ik het gebruikelijke rondje in het dorp kon doen, alleen waren de terrassen natuurlijk gesloten, dus voor het eerst in de geschiedenis moest ik mijn bakkie Café con leche binnen drinken.

Op de terugweg van de supermarkt kwam ik Alberto tegen die zijn kippen had verzorgd die hier beneden in de plantages rondscharrelen. Tussen 2 buien door hebben we een strandwandeling gemaakt waar Scheveningen niet voor onder zou doen. Het grappige is dat de zuidwester storm (ik schat windkracht 9-10, hier wordt het aangegeven in km. per uur) en de regen Hollandsch aandoen, maar het blijft aangenaam warm.
´s Middags stortregende het weer uren achterelkaar, waarbij mijn steile straatje veranderde in een riviertje met stroomversnellingen. Eind van de middag werd het steeds grimmiger: in Puerto Naos uptown (waaronder bij mij) viel de electriciteit uit en Alberto kon nog net de laatste bus naar boven halen. Tussen 2 buien door was het weer ff droog, dus nog maar een rondje boulevard gedaan. Ondertussen was de branding veranderd in een brullende, schuimende massa en was het strand ontoegankelijk verklaard. Tegen zonsondergang nam de windkracht toe en viel op de boulevard uiteindelijk ook de stroom uit. Ik heb nog een tijdje voor de winkel van Ana gehangen, die bij het licht van haar nooduitganglampje goede zaken deed in zaklantaarns, kaarsen, aanstekers en lucifers. De supermarkten hadden nog van alles, maar moesten sluiten bij gebrek aan electriciteit. Vervolgens ontstond er een stormloop op eten, want de meeste huishoudens functioneren hier geheel op electriteit. Bij Orinoco koken ze op gas, dus daar heb ik een hapje warm eten gescoord want zelf had ik ook nix: behalve geen licht, geen kookplaat, geen warm water en geen TV. Ook de mobieltjes kapten ermee, maar dat doen ze ook zonder storm geregeld. Ik heb me maar met een zooitje kaarsen voor de Mac verschanst, gelukkig was de batterij net opgeladen. Dankzij het verlichte uithangbord van de Italiaan beneden merkte ik om half 9 dat er ineens weer stroom was en dacht ik dat ik ook nog wel ff kon inloggen zoals ik van plan was. Mooi niet, nu had alleen Puerto Naos uptown stroom maar de boulevard was nog steeds in duisternis gehuld. Men stiefelde met zaklantaarntjes heen en weer en Ana had uiteindelijk net als iedereen daar de tent maar dichtgegooid. Ik kon het niet laten om af en toe af te zakken: later op de avond leek de storm iets minder en was het droog, maar toen het vloed werd verdween eerst de haven en later het hele strand in de golven. Het water stond tot aan de boulevard en in het laatste stuk richting hotel er zelfs overheen.

Beneden aan het begin van de straat verzamelde zich steeds meer binten en planken waarvan de herkomst mij pas vanochtend duidelijk werd: waar de 2 verdiepingen hoge EHBO-post had gestaan was alleen nog een gapend gat. Van de stranden is weinig over, het water staat nog steeds hoog, het zand is verhuisd naar de boulevard en er zijn grote keien voor in de plaats gekomen. Verder veel schade aan palmbomen, strandopgangen en afrasteringen en bij 1 restaurant op de boulevard waren een aantal grote bloembakken naar binnengeslingerd. Er waren een paar gewonden die rondvliegende voorwerpen op hun hoofd hebben gekregen, 1 dode op Fuerteventura die van z´n dak is gewaaid terwijl hij daar iets aan het vastzetten was. Afgezien van de 5 bootvluchtelingen, die worden niet meegeteld omdat die ook zonder storm maar 50% kans hebben om levend de eilanden te bereiken. Het anders zo slaperige Puerto Naos staat nog steeds op z´n kop: de terrassen op de boulevard zijn gesloten en het toerisme is veranderd in ramptoerisme. Het schoonmaken en herstel was al in volle gang maar het zal nog wel een tijdje duren tot alles weer helemaal bij het oude is.
PS: ik kan mail ontvangen maar nog niet versturen, de locale servers blijken ook van de leg!

Verhuisd

Gisteren ben ik verhuisd naar een schitterend en toch betaalbaar apartement boven een Italiaans restaurant, waar ik voor vanavond een tafel op het terras heb gereserveerd. Davíd, Eva en Sandra komen afzakken, het is al behoorlijk koud in Fuencaliente dus die zijn wel toe aan een house-warming party.
Dit appartement was een last minute-mazzeltje, want ik had al een hele aardige aanbieding lopen boven een local-kroeg, maar dit was net nog even beter voor hetzelfde geld. Het was een hele belevenis, echt met een huurcontract en 1 maand borg op het stadhuis van Los Llanos, waar een speciale afdeling gratis makelaartje (huur en koop) speelt voor de oudere palmero´s die alleen Spaans spreken, zodat ze niet verplicht zijn om Duitse makelaars in te schakelen.

Huisbaas Joaquin is een hele aardige vent van het type "hoe hou ik me in hemelsnaam bezig na mijn pensioen", deed me een beetje aan Wim denken ;-). Hij had tijdens een bakkie koffie al spijt van al dat officiële gedoe en vond het, tot grote verbazing van de administratie-miep, ook geen enkel probleem dat ik geen loonstrookje kon overleggen. De volgende keer wil hij me van het vliegveld op komen halen, dus dat worden nog eens 2 kilo mosselen extra. En nu zit ik op 1 hoog in een rustig straatje dat uitkomt op de haven, nog steeds in het oude centrum van Puerto Naos. Foto´s volgen nog, hier nog de laatste foto in het barranco-huisje inclusief de glasloze ramen.

De avond ervoor ging het dak er weer af op de vaste dansavond in Orinoco (voor de insiders: het restaurant van Carlito de homo). Anderhalf jaar terug heb ik de fout begaan om op donderdagavond daar te gaan eten met de toevallig in het vliegtuig tegengekomen ex-collega Jan, vrouw Marleen en baby Max. Het eten is er altijd lekker maar een normale conversatie wordt op de donderdagavond onmogelijk gemaakt door de overmatige decibellen, waar ik thuis al op een normaal volume van kan genieten. De truuk is thuis eten en me tegen een uur of 22.00 in het feestgedruis storten, net als de locals. Ik kwam er nog een landgenoot tegen die ik van het voorjaar ook al op diverse plekken tegenkwam, in tegenstelling tot import-Duitsers zijn de Nederlanders hier niet zo heel dik gezaaid, maar vroeg of laat kom je elkaar altijd wel weer ergens tegen.

Oceaandepressie

Na een week volop strandweer kregen we van het weekend een staartje van een vette oceaandepressie: dikke zwarte wolken kwamen recht op Puerto Naos af, waardoor we het zelfs in deze klimatologische Bermuda-driehoek niet helemaal droog hielden. Maar en de heftigste buien vielen ´s ochtends vroeg en aan het begin van de avond, en het bleef 24 graden zodat het tussendoor nog steeds lukte om een paar uurtjes op het strand te liggen. Vanaf gisteren was het weer als vanouds: warm met gelukkig een beetje sluierbewolking en ´s nachts blijft het zwoel. Ik denk dat de Calima in aantocht is, de hete zuidenwind met stof uit de Sahara, dan kunnen we vandeweek gezellig klagen over de hitte. Net als in Nederland is het hier nooit goed: of te koud (dat is hier onder de 22 graden, en boven waar het af en toe al echt koud is) of te heet (alles boven de 28), bewolkt (dan klagen sommigen) of onbewolkt (en dan klagen anderen, waaronder ik).

De dag begint nog steeds met een bakkie Café con leche op de boulevard. Verder natuurlijk regelmatig inloggen, uit besparingsoogpunt nu gesplitst in zondags en na 20.00 met de Mac inbellen bij telefoonwinkel Sati en af en toe een uurtje chatten en surfen in het hotel Sol La Palma, ook ´s avonds vanwege de bar en voor zo´n oord best aan te horen live-muziek. Zo nu en dan zakken Sandra & Hector en Angel Luis af voor een bakkie of een hapje, die wonen nu alledrie boven in Los Llanos.

Ik ben bezig met de website voor Methahodos en een bulk drukwerk waar AHA-massage het nieuwe jaar mee wil gaan bestormen. En ´s middags natuurlijk een paar uur siesta op het strand.

"Het" strand is, afhankelijk van de weers- omstandigheden: Playa de Puerto Naos (boven) bij onbewolkt weer vanwege de broodnodige schaduw van de palmbomen en Playa de las Monjas (zie foto in de vorige post), het naaktstrand waar het bij gebrek aan schaduw alleen houdbaar is bij voldoende bewolking. Nieuw in het assortiment is Playanos (een woordspeling op Platanos = bananen) het privéstrand van strandvriendje Alberto. Het ligt verstopt achter de bananenplantages tussen Pto. Naos en La Bombilla en bestaat uit 50 meter nagenoeg onbegaanbare keien en helemaal achteraan een krappe 2 vierkante meter zand. Het staat op geen enkele kaart en dat is maar goed ook want met 2 personen is het bomvol.

Als echte cybernomade ga ik aanstaande zaterdag verhuizen van het benedenhuisje boven de barranco naar een etage boven de locale disco, die helaas -of nu misschien gelukkig- al een jaar dicht is. Mijn "vaste" huisje is bezet, en het buurhuisje waar ik nu zit heeft i.p.v. ramen een veranda met open luiken. Behalve dat het tijdens een oceaandespressie ´s nachts flink afkoelt is de dagelijkse achtereenvolgende herrie van spelende kinderen, hangouderen, hangjongeren en de toeristenkroeg op het pleintje niet te harden zonder ramen. Binnenkort dus meer nieuws!

Weer thuis...

De mosselsmokkel is gelukt hoewel één zak was gaan lekken. Bij de securitycheck was meer aandacht voor m´n Powerbook, computers moeten tegenwoordig uit de rugzak apart door de scan, worden opengeklapt en de rugzak zelf wordt nog eens handmatig doorgespit. Terecht wel, het heeft me eigenlijk jaren verbaasd dat dit niet beter gecontroleerd werd. Na de gebruikelijke handtastelijkheden de hele zooi weer ingepakt, schoenen aan en vervolgens naar het eerste de beste luierwisselhok om het lekkende en meurende mosselgebeuren weer enigszins reisvaardig te krijgen. Er waren een paar gasten aan het klussen die vuilniszakken en een paar dichtbindstrips voor me regelden terwijl ik de tas uitspoelde in het babybad. De vlucht verliep voorspoedig, met de wind mee kwamen we ruim op tijd aan. De mosselen waren de moeite van het smokkelen meer dan waard. David had 1 x in Madrid verse gegeten, maar Eva nog nooit en die vrat helemaal haar vingers erbij op.
De volgende ochtend een rondje Fuencaliente, Hollandsche kou en vochtigheid maar wel de eerste echte café con leche bij de Arepera, en gelijk maar de gebruikelijke arepa en cachapa (Venezuelaanse snacks) gescoord. Daarna afgezakt naar Puerto Naos, gauw boodschappen gedaan en daarna nog ff een paar uurtjes strand. Zondag, na het het gebruikelijke bakkie op de boulevard, lekker de hele middag op het naaktstrand gehangen en gezwommen.

Waarschijnlijk hebben jullie al van Timofeef gehoord dat het in het noorden en westen behoorlijk spookt. Hier in Puerto Naos is daar niet zoveel van te merken, alleen schiet er af en toe een donkere wolk over de bergen waaruit ook wel eens een paar druppels vallen, maar die verdampen gelijk. Vanochtend vroeg barste er wel een wolkbreuk los, de eerste regen sinds 4 maanden, dus goed voor het stof en nu schijnt de zon weer. Verder is hier is zoals gewoonlijk 3 x nix veranderd en ben ik al weer totaal ingeburgerd.

Una palmera falsa

Help, ik hou niet meer op met bloggen. Dan kan ik ff PalmeraFalsa uitleggen, een nick-name die ik een tijdje terug gebruikte in een spaanstalige chat. Het is een woordgrapje, want de gemiddelde spaanstalige, zowel van het spaanse vasteland als van de voormalige koloniën, leest het als "namaak palmboom". Alleen een bewoner van de Canarische eilanden herkent "palmera" als de vrouwelijke tegenhanger van de palmero, de bewoner van La Palma. Alleen zal hij het hoofd nog breken op dat "valse", maar ook dat valt te verklaren. Ik ben geen echte palmera want uit de Hollandsche klei getrokken, waarin overigens nog wel eens plastic palmbomen worden geplant.
Vals of niet, deze Palmera gaat de komende tijd weer flink van van dit uitzicht genieten. In de volgende aflevering antwoord op de prangende vraag of het me gelukt is om 4 kilo verse mosselen La Palma op te smokkelen.

Bloggen is best leuk!

Niet dat ik nu zoveel te melden heb, maar ik vind het wel leuk! En als ik dan toch omgeblogged ben, kan ik melden dat ik vorige week een website heb opgeleverd: Bernard-IJmkers.

Dan kan ik ook nog ff reclame voor ze maken, niet dat ze dat nodig hebben, maar het zijn gewoon een paar wereldgasten. Tedje en van Es kunnen het voorgoed schudden, want Bernard-IJmkers levert écht vakwerk. Of zoals dat tegenwoordig heet "het gaat allemaal goedkomen", een kreet die al in de vorige eeuw door Rinke IJmkers werd gebezigd.

Hierboven Joop Bernard (senior) in actie op het monumentje aan de Nieuwe Haven, waarvan het eindresultaat behalve aan de Nieuwe Haven in Den Haag, ook op de site is te zien.

Aftrap

Nu heb ik dat geblog een beetje een hype gevonden die ik maar het liefst langs mij heen liet gaan. Waarom zou het dagelijkse gezeur en gezanik, vroeger bij de groentenboer en nu online, ineens wél interessant kunnen wezen? Meestal is het sop de kool niet waard en ik neem zelden de moeite om een weblog van wie dan ook te lezen, laat staan meer dan de eerste 3 zinnen.

Maar goed, nu al 2 mensen in mijn omgeving hebben gevraagd hoe ze zoiets aan kunnen pakken, ga ik me er toch maar eens in verdiepen. Wie weet dat ik nog de smaak te pakken krijg en is dit een aardig alternatief voor de mailtjes aan deze en gene als ik strax op het eilandje zit. Al was het alleen maar om Karel en Berry een stapje voor te blijven.