Zoals het klokje thuis tikt...

Ja hoor, ik ben er weer en zoals gewoonlijk is het net alsof ik niet weggeweest ben. De reis was nogal vermoeiend, mede door de absurde controles en de extra tijd die het kost. Nieuw in de ongein is ook dat er nog maar 1 stuk handbagage meemag. Toch had ik weer mazzel, het meisje dat incheckte liet me, na het wegen toch de computertas én de strandtas met boeken en schoenen als handbagage meenemen, ze vond dat ik me best had ingehouden voor een "enkeltje". De security was minder, ik had een leeg flesje bij me, dat moest in de container maar verderop stonden in elke wc wel mensen flesjes te vullen die er wel doorgekomen waren. Voor jassen en schoenen ben ik blijkbaar een trendsetter geweest want die moeten nu bij iedereen op de band. De computer moet ook uit de tas, al met al worden het steeds meer losse onderdelen. Je hoeft nog net niet naakt, maar ik was allang blij dat ik niet ook nog eens een paar kilo Zeeuwsche mosselen bij me had, nog ff los van het bijbehorende zeewater.

In het vliegtuig zat ik naast een aardig Belgisch stel, als het een beetje gezellig is lijkt de reis ook altijd wat sneller te gaan. Maar een klein beetje vertraging en de huisbaas en zijn vrouw zaten al op me te wachten. Eenmaal beneden in Puerto Naos hebben we de formaliteiten afgehandeld en kon ik nog net wat fruit scoren in de supermarkt, daarna douchen en een rondje Sati, Orinoco en La Moncloa en gaan pitten want ik was bekaf. Gister en vandaag lekker voor pampus gelegen op het strand hier voor de deur, de andere strandjes moeten nog even wachten.

Het inburgeren gaat weer razendsnel, zoals gewoonlijk is het alsof ik een week weggeweest ben. ´s Ochtends en ´s avonds een rondje door het dorp en binnen 2 dagen waren een halfjaar roddels bijgepraat. Hoewel mijn appartement de hele zomer verhuurd was, stonden mijn aangebroken flessen gedestilleerd water voor de colloidaal zilver-productie nog netjes in het keukenkastje en ook de feestartikelen van oudjaar lagen nog op hun plek. Toen ik aankwam was het 28 graden en windstil, ´s nachts koelde het nauwelijks af en de lucht zat vol Sahara-stof. Er hingen dreigende zwarte wolken waar behalve een paar modderige spetters niets uitkwam. Toch niet helemaal normaal voor de tijd van het jaar en een beetje te veel van het goede, iedereen klaagt steen en been over het drukkende en benauwde weer. Hoewel het een luxeproblemen is vergeleken met de ellende waaruit ik maandag vertrok, hakt de Calima bij mij er ook weer flink in en ben ik nog steeds bekaf. Maar het eind is in zicht, vanmiddag stak er een noordwesten wind op en hoewel het nog steeds bloedheet is plenste het zowaar even door, de verwachting is dat er vannacht en morgen meer komt, goed tegen het stof!

Met dank aan Google Earth hier een blik op mijn omgeving voor het komende half jaar, met de volgende pleisterplaatsen:
1. Huis
2. Sati - telefoonwinkel waar ik inlog
3. La Nao - terras
4. Supermarkt
5. Orinoco - bar-restaurant
6. Las Holas -terras annex dorpsplein
7. La Moncloa - Havenkroeg

Op het plaatje van Groot Puerto Naos staat aan het eind van de boulevard linksonder nog Hotel Sol La Palma, waar ik ´s avonds nog weleens een uurtje ga internetten.

Wintertijd

En zo werd het ook weer wintertijd... Voor mij weer hoog tijd om de klok nóg een uurtje terug te draaien, dus binnenkort weer enerverende anecdotes vanuit het bruisende Puerto Naos.

Hier nog ff een paar foto´s van de La Palma-delegatie die mij in augustus kwam bezoeken: Eva, David en baby Paloma. Onze horeca-momenten, terrasjes en lekker eten, waren als gebruikelijk, maar het decor was wel heel anders: de Pier in plaats van palmbomen en grachten en polders in plaats van bergen en vulkanen.

Het was heel gezellig en leuk om Holanda te laten zien, en om zelf toerist in eigen land uit te hangen met een rondvaart in Amsterdam, de Euromast en de kathedraal van Brielle. Uiteraard werd het weekje afgesloten met verse mosselen!

¡Zomertijd!

De Barre winter van 2006, die voor mij maar een maand heeft geduurd, eindigt gelukkig dit weekend: het is nu zomertijd! Onder het motto "het is ook nooit goed, maar kan altijd veel erger" realiseer ik mij dat de tijden voorbij zijn dat ik 2 uur te vroeg, of te laat, al naar gelang het jaargetijde op mijn werk verscheen. Of door mijn ouders gewaarschuwd werd, inclusief de instructies om de klok voor dan wel achteruit te zetten. Hoe ik het voor elkaar kreeg weet ik niet: als ik het al niet vergat ging het gewoon de verkeerde kant op. De redding was een tekeningetje van een klok in de Posthoorn, met een pijltje erbij, dus blijkbaar was ik niet de enige klokkenkluns. Even later was het de Mac, die synchroniseert met europa.apple.com, en tegenwoordig heb ik een apparaat of 3 dat zich automatisch aanpast en mij de weg wijst in het verzetten van de minder geavanceerde uurwerkjes.

De prijs van deze vooruitgang? Mij valt op, dat je tegenwoordig altijd wel iets aan het opladen bent. Is het je tandenborstel niet, dan de computer, heb je die opgeladen dan heeft de discman of het mobieltje weer honger. En net als je denkt dat alles weer is bijgetankt dan moeten camera en agenda nog. En eens in de zoveel tijd de batterijen van wekkers en zaklantaarns. Het komt voor dat alles tegelijk leeg is, en ondanks de hoeveelheid stopcontacten die bij de laatste verbouwing zwaar overdreven leek, liggen er nu soms apparaten op hun beurt te wachten. Hedendaags leed? Ach, zoals de boer al jaren weet: zomertijd is onzin, want de koeien worden niet eerder wakker. Ik ook niet, en de batterijen raken even snel leeg.

Pokkenweer

Onbegrijpelijk, dat Kikkerland nog steeds niet onbewoonbaar is verklaard, bah. Er valt weinig te melden, behalve dat ik vet heimwee heb naar La Isla Bonita. Daar regent het ook wel eens, maar meestal duurt het maar een dag en als het langer duurt kun je tussen de buien door toch af en toe een terrasje pakken of een paar uurtjes op het strand liggen. Zelfs ga ik de vervloekte ziekmakende Calima nog missen, de zandstormen uit de Sahara, het is nog altijd beter dan de saaie, natte en koude treurigheid hier.

De internetvoorzieningen zijn zo´n beetje het enige lichtpuntje, hier mijn anti-verveel tip van de week: het spelletje Iron Stomach (Giant gebo-gebo attack)

Een verslavende Tetris-variant met even kleurijke als gulzige tegenspelers. Didactisch verantwoord, want je moet de tegenstander niet vermoorden maar onderkotsen. Na de Sushi-vretende Sumo-worstelaar Heavy-San sta je oog in oog met de varkenspoten verslindende neger Darnell. Als je die hebt ingemaakt kun je strijd aanbinden met een Keltische godin, de Fast Food-junk Fetild Villmannsdottir. Wie of wat je daarna in de ring aantreft is een verrassing... mij is het 1 keer gelukt en ik verloor omdat ik in een deuk lag. ¡Veel plezier!

Na zonneschijn komt een sneeuwstorm :-(

Wat ik weer in Kikkerland doe, is me niet helemaal duidelijk. OK, 1 voordeel: breedband-internet. Tot nader order heb ik mezelf opgehokt en denk met weemoed terug aan betere tijden....

Het aftellen...

Hier nog even een donderdagavond-feestje, waarop ik ter ere van het afscheid van vriendin Elke mijn camera eens niet thuis liet liggen. Elke was een ochtendmens die nooit uitging maar op haar laatste donderdag toch ook een keer uit haar dak wou. De tropische temperaturen in Orinoco hielden de realiteit van koude thuisfronten gezellig op een afstand, in Berlijn was het op dat moment 20 graden... onder 0. Voor mij was het nog ff uitstel van executie.

Amandelen en regen

Zoals ik al eerder melde wordt iedere gelegenheid aangegrepen om feest te vieren. Afgelopen weekend was het jaarlijkse feest "el Almendro" (amandelboom) ter ere van de bloeiende amandelbomen in het hoge noorden (Puntagorda voor de kaartlezertjes). Een slijtageslag die 3 dagen en nachten aan één stuk doorgaat, met als specialiteit van gemeentewege verstrekte wijn en amandelen. En de gebruikelijke varieteit aan muziek: kiosken met Dance, Techno en Reggeaton voor de jeugd, in het buurthuis traditionele cumbia en son voor de 65-plussers en moderne salsa en aanverwante live-muziek op het hoofdpodium op het dorpsplein voor iedereen. Hierdoor kwam het op mij over als een een opwarmertje voor het Carnaval. Zelf had ik genoeg aan de zondagmiddag, met Eva & family, de enigen die ik een beetje bij kan houden dankzij haar zwangerheid en moeder die geen feest overslaat.

Maandag was het goed uitrusten op het strand van Charco Verde, 25 graden is altijd lekker na een dagje in de bergen, maar het naderend onheil werd al breeduit in de pers uitgemeten: storm op komst. Sinds Delta zijn ze erg snel met weeralarm, maar inderdaad: het stormt en plenst behoorlijk. De electriciteitstoevoer en het mobieltjes bereik houdt zich goed, maar de kranten laten al 2 dagen op zich wachten, die komen met de kleine binnenlandse vliegtuigjes die momenteel niet kunnen landen. Gelukkig breekt in de klimatologische Bermuda-driehoek van Puerto Naos zo nu en dan een uurtje de zon door, want deze ellende gaat tot zaterdag duren... leuk als je hier een weekje bent, dan kom je hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug. Of het moet voor de uitverkoop zijn: bij gebrek aan strandweer ben ik eens wezen kijken in Los Llanos. Hier kun je nog echt ouderwets je slag slaan. Ik heb geen zin in gezeul, en heb het maar gehouden bij een truitje van Benetton voor E 4 en volgende week misschien nog een paar supersonische Amerikaanse legerkistjes die ik al een paar jaar op het oog heb maar die in de Boekhorststraat bijna het dubbele kosten. Mits het vliegverkeer weer op gang komt en maatje 39 van Tenerife kan worden ingevlogen.

Komen en gaan

Inmiddels ben ik in Puerto Naos niet alleen ingeburgerd, maar behoor hier en daar ook tot het meubilair. Voor de rest is het "komen en gaan" vooral een Nederlandse aangelegenheid, de Duitse toeristen zijn al weken in de minderheid. In combinatie met de voorjaarsvakantie in aantocht zag er naar uit dat ik pas in maart weg kon. Hier was men unaniem van mening dat ik van de nood een deugd moet maken en lekker carnaval moet gaan vieren, maar uiteindelijk heb ik toch nog op de valreep een interessante lastminute aanbieding voor half februari weten te ritselen. Wel een raar idee, dat ik strax moet gaan aftellen en aan mijn afscheidstoernee moet beginnen.

Doorgaans kom ik niet verder dan Los Llanos en Fuencaliente, maar vorige week heb ik zowaar weer eens de andere kant van het eiland gezien. Eva was met moeder en dochter aan het koopjesjagen in Los Llanos (hier is de uitverkoop nog traditioneel 2 x per jaar en niet het hele jaar door), zodat ze mij konden oppikken voor een lunch in restaurant Chipi chipi, met haar man en broer. Die waren allebei vertraagd, zodat wij nog wat kaarsjes voor deze en gene konden branden in de Maria-kapel in Las Nieves, in de kou en stromende regen. Tussen 2 buien door konden we ook Santa Cruz nog even van boven zien. Het eten bij Chipi chipi is zalig, we begonnen met losse hapjes en zijn daarmee doorgegaan omdat we in 3 etapes arriveerden, en de hele middag doorgeschanst. Het bijzondere is dat iedere tafel in een apart kamertje staat, voor de obers een bezoeking want die lopen meer buiten in de regen dan in de kamertjes. ´s Avonds ben ik met de bus weer afgezakt vanuit Fuencaliente. De volgende dag was ik de kou en regen, al met al een tamelijk nederlands klimaat, al weer vergeten want het hier beneden was het een zeldzaam zomerse stranddag: warm, windstil en een merkwaardige rustige zee.

De afgelopen week heb ik nauwelijks op het strand gelegen. Eerst hadden we een paar dagen Calima (storm en stof uit de Sahara) en daarna een oceaanstoring die wolken en regen brengt. Hier valt het nog wel mee wat er is gevallen maar op Gran Canaria sprak men over een halve zondvloed. Verder lig ik zelf behoorlijk plat, de locals zijn ervan overtuigd dat ik net als zovelen griep krijg van de Calima, ik heb dat altijd met een baal zeezout genomen, maar het is wel de 2 e keer. Da´s dan in ieder geval 1 voordeel wat ik van Nederland kan bedenken, geen Calima. Hoewel ik best zin heb in mijn wederkomst-toernee, ga ik enorme heimwee krijgen.

Het mysterie van de verdwenen vrouw

Hier gaat alles z´n gangetje, niets nieuws onder de zon behalve weer wat tropische verassingen. Dan maar een anecdote die zich afgelopen april afspeelde, en ondanks het gebrek aan actualiteit best Blogwaardig is.

Een van mijn vaste rituelen als ik hier ben is de afdaling van El Time naar Puerto de Tazacorte, een wandeling die zich van 700 meter hoog langs steile kliffen naar beneden slingert. Een beetje ingewikkelde, maar wel actieve en mooie manier om een visje te eten in Tazacorte en behalve wandelen is er altijd wel iets..... Het begon er al mee dat ik in het restaurant El Time bediend werd door Jos, een Nederlander waar ik een keer mee had zitten kletsen op het naaktstrand. La Palma is klein maar soms is het nog kleiner dan je denkt. Bakkie gedaan, hij bood me vervolgens een lift aan naar Los Llanos, maar ik zei dat ik juist kwam voor de wandeling en een visje in Tazacorte, dus lopend afzakken. Aan het eind van de wandeling, vlak boven het dorpje, woont een aardig oud mannetje in een grot, waar ik altijd ff blijf hangen.
De eerste keer keek ik door de deur naar binnen, zag 2 beentjes en hoorde een TV, en toen ik "hola" zei, riep hij me binnen om de grot te bewonderen, die is voorzien van alles wat hij nodig heeft op ongeveer 8 vierkante meter. Er zijn op La Palma wel meer bewoonde grotten, die worden bevolkt door locals uit armoede en door overjarige hippies uit idealisme, maar zijn grot is voorzien van electriciteit (vandaar de TV, een wasmachine en een volwaardig keukentje met warm water), en dan is het gelijk een heel ander verhaal. Misschien dat ik de volgende keer eens voorzichtig vraag of ik er een foto van mag maken. Maar goed, toen ik in april afdaalde zat hij voor de grot op z´n bankie, samen met een Duitse vrouw en een Nederlandse man. Hij vroeg me om er bij te komen zitten en er chocola van te maken want hij snapte er helemaal nix van, behalve dat er grote problemen waren. Ingrid, een oudere dame die bijzonder grappig en aardig was voor een Duitse, probeerde de Nederlandse man op z´n gemak te stellen in het Duits en met mij sprak ze Engels. Zij zat op haar vriendin te wachten die onderweg naar beneden was. De man wachtte op z´n vrouw die ook aan het afzakken was, maar hij was heel erg ongerust. Ik zei dat ze onmogelijk kon verdwalen op die route en dat ik haar ook niet had zien liggen met een gebroken poot. Hij zei dat hij haar al ruim een uur daarvoor bij het restaurant had afgezet en was helemaal in paniek, waarop ik zei dat ze in die tijd al lang en breed beneden op een terrasje moest zitten, aangezien ik haar niet had gepasseerd. Hij naar beneden, waar we hem zagen praten met 2 politie-agenten. Hij weer naar boven om te zeggen dat de politie zei dat de wandeling 2 uur duurde. Waarschijnlijk het gevolg van een taalprobleem, want ik had hem al gezegd dat ik er ruim een halfuur over deed, hooguit 3 kwartier als je erg vaak en lang stil zou staan om van het uitzicht te genieten. Waarop hij weer tegenwierp dat zijn vrouw weliswaar heel erg sportief was, maar simpele gympies droeg en geen geavanceerde legerkissies zoals ik, blijkbaar erg imposant.

Omdat ik alles over en weer zat te vertalen deed het grotmannetje nog een euro in het zakkie door te zeggen dat zelfs hij op zijn leeftijd op pantoffels nog geen 2 uur zou doen over de afdaling. Het mannetje, Ingrid en ik zagen er de humor wel van in maar voor de Nederlander was al die tegenstrijdige informatie olie op het vuur: hij liep op en neer van het dorp naar de grot. Ondertussen kwam er nog een jongen bij met een (levende) kip, mogelijk de kleinzoon van het mannetje, die ook wou weten wat er aan de hand was, en vervolgens zaten we allerlei scenarios te verzinnen waar de vrouw gebleven was en vooral waarom ze was verdwenen. Het mannetje begon er ook nog over dat hij het nix vond dat ik daar steeds in me eentje langskom en dat hij het wel gezellig zou vinden als ik bij hem introk, zoals ik vorig jaar gezien had is de grot van alle gemakken voorzien. Ingrid pieste zowat in haar broek van het lachen toen ik dat vertaalde, want het mannetje is zeker een jaar of 70. Zo zaten we te wachten, te ouwehoeren en te lachen, en ineens kwam er een vrouw naar beneden. Het mannetje, de jongen met de kip en ik dachten dat het de verdwenen Nederlandse was, waar we nu eenmaal met smart op zaten te wachten. Maar het bleek de vriendin van Ingrid te zijn en vervolgens zakten ze samen af naar een terras. De overblijvers hielden de boel beneden in de gaten. We zagen de Nederlander eerst het strand afstruinen en even later stond hij te bellen. Ik had hem al gevraagd waarom hij zijn vrouw niet gewoon ff belde, maar ze hadden samen 1 mobieltje die hij in z´n zak had. Dat hij stond te bellen was een teken dat er schot in de zaak zat, al hadden we geen flauw idee wat. Even later stond hij te praten met Ingrid en daarna verdwenen ze, de Nederlander naar z´n auto en Ingrid terug naar haar vriendin op het terras. Ik kreeg ook honger en het schouwspel was afgelopen, tijd om af te zakken naar het restaurant. Ingrid zat een tent ernaast en kwam even zeggen dat de vrouw op de gympies terecht was: ze had een taxi genomen naar hun apartement omdat ze heel snel beneden was en geen zin had om op hem te wachten, en kon hem bij gebrek aan mobieltje pas bellen bij het apartement. We kwamen niet meer bij, het was weer zo´n middag wat wel een film leek. Ik dacht er aan om nog even naar boven te lopen om het goede nieuws mede te delen aan de grotbewoner, maar de bus gaat maar 1 x per uur en bij de halte kwam ik ook de Duitse dames weer tegen.

Iedereen die ik het verhaal vertelde kwam niet meer bij en uiteindelijk kwam er ook nog een toegift: ik vertelde het aan Alberto en die bleek zowel het mannetje in de grot als de jongen met de kip te kennen, die overigens geen familie van elkaar zijn. Hij heeft ze later de ontknoping doorgegeven zodat ze daar geen half jaar op hoefden te wachten. Ook kon hij het gesjouw met kippen ophelderen: dat is om ze van plaats te wisselen zodat ze altijd voldoende eten hebben, en de kippen zijn niet om op te eten maar om hanen voor gevechten te fokken. De dag erna kwam ik Ingrid tegen in de supermarkt en hebben we een terrasje gepakt zodat ik haar op de hoogte kon stellen van deze laatste wetenswaardigheden.

The morning after....

Die duurde een dag of 3, voordat iedereen weer volledig hersteld was. Puerto Naos was rond een uur of 2.00 al collectief strontlazeres, maar de doorlopende parade tussen de 3 open kroegen en het hotel was alleen maar lachen en gezellig. Het nogal extreme drankmisbruik leverde weliswaar een hoop slap geouwehoer op, maar verder helemaal geen rotzooi of gezeik. Het verschil met vergelijkbare feestelijkheden in Nederland valt me nog steeds op. Dankzij sloten water heb ik het tot 8.00 uitgehouden, en ik had de mazzel dat de laatste open kroeg 20 meter van huis is. Toch heb ik de Nieuwjaarsduik pas ´s maandags gedaan en had vet medelijden met degenen die zondags gelijk door naar hun werk moesten, die liepen er maandag nog steeds als een zombie bij. Er is weer een bende verse Nederlanders geland, dinsdag waaiden ze met windkracht 7 het terras op met gevoerde jassen, waar ze er al snel achter kwamen dat het ondanks die wind 24 graden was. Was wel een komisch gezicht die massale striptease, maar het zegt genoeg over waar ze vandaan komen, brrrr.... Langzaamaan pakken we de dagelijkse routine weer op, hoewel de locals zaterdag nog een feest te gaan hebben: Los Reyes Magos, oftewel 3 Koningen, traditioneel het feest van kado´s geven wat is uitgelopen op een commercieel circus waarmee vergleken de Nederlandse Sinterklaas en Kerstman kleine jongens zijn. Maar goed, ik heb er geen last van want dit is puur een familiegebeuren.