Alles stroomt

En steeds harder, lijkt het wel. Ik zit al weer ruim een maand hier en weet al niet meer beter. Op de valreep heb ik in Nederland nog de behandeling “Verwezenlijk je levensopdracht” ondergaan. Het weerzien met Bas en Martien was gezellig en inspirerend als vanouds en het resultaat van de behandeling dusdanig dat ik het locale spiritueel centrum in oprichting “La Escuela” een handje help om Bas en Martien hierheen te halen. Verder zit het eerste bezoek uit Nederland er al weer op. Nu dus even tijd voor een aantal projecten, waaronder het plaatsen van een wasmachine in dit winterpaleis.

Afscheid

Na een heftige zomer is het echt weer de hoogste tijd voor dit trekvogeltje. Ik zit al middenin het jaarlijkse ritueel van het afscheidstoernee, die dit jaar toch op een punt afwijkt. De gezellige en smakelijke traditie van Sushi bij Zorica op de allerlaatste avond ontbreekt. Op 15 augustus moesten we eerder en heel anders afscheid nemen. Hoewel je niets moest hebben van internet, krijg je nu toch een plekje in deze aardse virtual reality. Samen met een gedicht dat je heel mooi vond en jouw eigen onvergetelijke laatste woorden “niet janken!”
Het ga je goed, živjeli!


In memoriam Zorica Antic (1953-2008)

Morgen is vlakbij
dichterbij dan gisteren
En vandaag,
vandaag is voorbij
Zijn sporen glinsteren nog in de ochtenddauw
alles glijdt langzaam langs me heen
Niets meer is zoals voorheen.

Herinner mij zoals ik was
maar niet in mijn sombere dagen
herinner mij in de stralende zon
herinner mij toen ik alles nog kon.

Nuttige dingetjes dan maar ...

Iemand vroeg mij laatst “Wat mis je nu eigenlijk op La Palma qua Nederlandse dingen?” Tsja.... ouwe kaas, best wel, maar eigenlijk nog meer Thaïs, Surinaams, goed Chinees en Sushi. Vooral eten dus, haha. En daar ben ik nu juist een weekje mee gestopt, geen hongerstaking maar een weekje sapkuur als onderdeel van een grote voorjaars schoonmaak onder begeleiding van dokter Henk.


En een Mac, ook niet echt Nederlands maar slechts verkrijgbaar drie eilanden verderop. Na vijf jaar begon de tand des tijds mijn Powerbookkie steeds verder aan te tasten. Weggooien is geen optie, maar hij heeft er wel een groot en tamelijk futuristisch broertje bij. Reclame maken is helemaal niet nodig want dat doen ze hier al. Maar het Dashboard, op te leuken met leuke en nuttige widgets, het Spotlight, de verregaande integratie van van alles en nog wat en een stroomsnoertje dat zichzelf naar binnenzuigt, nice! Na het overzetten tik ik er weer driftig op los, maar de artikeltjes komen nu terecht op Artikeltjes.com.

Heen en weer

Het blijft toch een hele opgave om zo´n Blog vol te kliederen. Niet dat er niets te melden valt, maar schrijven doe ik toch vooral hier. Dan in ieder geval dit: nu de temperaturen in Kikkerland ook weer boven het vriespunt liggen (dat is voor mij 15 graden Celsius) wordt het weer de hoogste tijd. In plaats van calamares fritos weer Chinees en Thais, Las Monjas wordt verwisseld voor Kijkduin, het rondje van koffie op het terras en dan naar de Spar wordt fietsen naar Appie Heijn en het postkantoor, geen gratis bananen meer maar wel een Apple-dealer om de hoek, etc. Een vergelijking van de mensen aan weerszijde van de spiegel zal ik me maar niet aan wagen, maar in plaats van elkaar op straat tegen komen wordt het weer agenda´s trekken.... vanaf 1 juni hoop ik weer een half jaar bij te beppen met deze en gene.

Het geluk

zit ook hier vooral in de kleine dingen. Na jaren prehistorisch getob via het telefoonlijntje van SATI en publieke internetcomputers, ben ik thuis online via het satelietmodempje van Vodafone. Ga me nu niet allemaal enorme bestanden sturen, want het is nog steeds geen Nederlands breedbandkabel ofzo. De snelheid is vergelijkbaar met ADSL en het is prepaid, dus ik betaal per MB dataverkeer. Het is een gigantische verbetering, wat jullie vooral zullen merken aan mijn reactiesnelheid, ik check de mail tijdens het ontbijt en in de loop van de dag nog wel eens, in plaats van om de dag bij SATI. En hoewel het leven hier toch wel voor meer afleiding zorgt dan in Kikkerland, zal ik vanaf nu ook weer andere online-activiteiten gaan oppakken, zoals netwerken in LinkedIn en deze blog wat regelmatiger volkalken.

Iemand die ook na jaren tobben in een staat van euforie is beland is Piet, lees in zijn blog het geëmotioneerde verhaal van een verstokte Windhoos-gebruiker die na het installeren van Viesbah dermate getraumatiseerd raakte, dat hij voorgoed aan de Apple is geraakt. Het blijft een vreemd fenomeen dat dat niet collectief gebeurt.

Eindelijk weer eens tijd...

De tijd vliegt als je het naar je zin hebt en zo ook, of vooral, hier. En zoals gebruikelijk, hoe enerverender het is, hoe minder er in het blogje gekalkt wordt. Een week of drie na aankomst zat ik lekker aan de thee in de Bucanero, toen Carlito me kwam halen om me voor te stellen aan een landgenoot die in zijn eentje in Orinoco aan het eten was. Vanaf dat moment at Juultje niet meer alleen en Kaatje ook niet. In plaats van zijn terugvlucht naar Nederland trok hij een week later bij mij in, voor nog een weekje extra zo was het plan, maar dat werden twee maanden. Tsja, zo gaat het hier nu eenmaal. Als overijverig geoloog kreeg hij de bijnaam Pedro Picapiedras, de Spaanse vertaling van Fred Flintstone. Samen hebben we de Kerstdagen doorstaan, de jaarlijkse slijtageslag van Oud & nieuw, de uitverkoop in Los Llanos en de Carnaval-gekte, al was het maar een avond. En tussendoor de dagelijkse routine van koffie bij Alicia, stille strandjes, kilo´s vulkanisch gesteente, de cryptogrammen in de Telegraaf en een niet nadergenoemd ander tijdsverdrijf. Inmiddels is hij al weer twee weken weg en gaat hier alles weer z´n gewone gangetje. Wat niet wegneemt dat het de meest gedenkwaardige, en langdurige, ontmoeting was in nu al weer vijf winters Puerto Naos.


Een dag na zijn vertrek kreeg ik een kettingmail (bedankt Frits) die wel heel wonderlijk getimed was. Nu doe ik principieel niet aan het doorsturen van kettinggevallen (sorry Frits) maar de tekst wil ik jullie niet onthouden. Ik heb hem wat bewerkt want taalkundig en levensbeschouwelijk rammelde er het een en ander.

Ontmoeten
Ieder mens komt in je leven om een bepaalde reden. Die ontmoeting kan een een tijdje duren of een heel leven. Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor die persoon kunt doen. Als iemand in je leven is om een reden, is het omdat je een behoefte hebt geuit. Hij of zij is gekomen om je door een moeilijkheid heen te helpen, je te begeleiden of je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen. Dan komt er een moment dat de relatie met deze persoon eindigt. Hij of zij gaat dood, vertrekt of keert zich tegen je. Wat je je dan moet realiseren, is dat aan je behoefte is voldaan, je wens is vervuld, zijn of haar werk is gedaan. Nu is het tijd om verder te gaan.

Sommige mensen komen in je leven voor een tijdje, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren. Zij brengen je een nieuwe ervaring of ze leren je iets dat je nog nooit gedaan hebt. Of ze brengen je aan het lachen. Ze geven je een ongelooflijke hoeveelheid vreugde. Geloof het, het is echt, al is het maar voor een tijdje.

Relaties voor de duur van je leven leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om een solide emotionele fundering te hebben. Het is jouw taak de lessen te accepteren. Hou van die personen en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven.

Dank je dat je een deel van mijn leven bent, of het nu is om een reden, voor een tijdje of voor het hele leven is.

Een tekst om over na te denken.... zeker hier in de voortdurende internationale maalstroom van komen en gaan. Enkelen zijn er voor het leven, de meesten blijven maar een tijdje en anderen blijven maar een tijdje, maar komen ook steeds weer een tijdje terug.