Puerto Naos ondergaat momenteel de jaarlijkse gedaanteverwisseling richting een lawaaierige camping. De Spaanse tegenhangers van de families Flodder en Tokkie doen niet voor elkaar onder, ook al zijn ze nog niet helemaal op volle sterkte. Hoog tijd om ook op vakantie te gaan en weer eens cultuur snuiven in het Haagse. Hier levend als een half verwilderd amfibie genaamd la Sirenita (Zeemeerminnetje) zal dat nog niet meevallen. Hoewel, tussen het zwemmen door schrijf ik wel veel over “cultuur snuiven”. Eigenlijk een rare uitdrukking voor iets dat niet geheel zonder risico is. Tijdens het beschrijven van de bezienswaardigheden van de stad Florence las ik dat het nogal eens voorkomt dat toeristen zo overdonderd worden door de schoonheid van de bezienswaardigheden dat ze met hartkloppingen, duizelingen en psychiatrische klachten in het ziekenhuis Santa Maria Nuova belanden. De ziekte heeft zelfs een naam: het Stendhalsyndroom. De Florentijnse psychiater Graziella Magherini noemde het zo in haar studie ”Il sindrome de Stendhal”. Dit naar aanleiding van een dagboekaantekening van de Franse schrijver Stendhal (pseudoniem van Marie Henri Beyule, 1783-1842). In zijn reisboek “Rome, Naples et Florence” beschreef hij hoe hij compleet uit zijn dak ging in de Basilica di Santa Croce in Florence. “Verzonken in de overpeinzing van sublieme schoonheid, bereikte ik het emotionele punt waarop men hemelse gewaarwordingen ervaart. Toen ik de Santa Croce verliet, had ik hartkloppingen. Het leven vloeide uit me weg. Ik liep, maar was bang dat ik zou vallen.” Ook de aanblik van Botticelli’s “Geboorte van Venus” of Da Vinci's “Laatste Avondmaal” kunnen je zo maar fataal worden. In Den Haag zal dat niet zo'n vaart lopen, maar het weer zit voor de verandering wel mee.
