Laaghangende regenbogen en andere winterpret

Ik weet het, ik ben een hopeloze Blogger. Niet dat er helemaal nooit iets gebeurt, maar het komt er meestal niet van. Hier dan maar een updateje. Een paar maanden na Sevilla volgden de gebruikelijke 2 maandjes Nederland. Ook dit jaar weer een paar weken Rex (baardagaam) en een paar weken Hercules (kater). Zowaar kon ik deze zomer een paar keer ouderwets mijn kleurtje bijhouden, zodat ik hier gewoon weer herkend werd. Ondertussen was Puerto Caos veranderd in wat ik de Orilla ocupada noem, de Bezette oever. Je kunt de werkzaamheden hier live volgen. Alleen overdag, want de lantaarnpalen zijn van het slagveld verwijderd.

In september kwam er een invasie uit Nederland ter ere van de 80-ste verjaardag van moeders: behalve zijzelf Anneke, Eric en voor het eerst ook Magda en Servin. De gebruikelijke bezigheden op het strand werden even een paar weken aangevuld met dinertjes en toeristische excursies. Aan het eind van hun vakantie sloeg het weer al om, extreem vroeg in het jaar. De afgelopen 2 jaar heeft het nauwelijks geregend, maar als het wel regent, dan regent het goed. Op dit filmje van cameraman Eric kun je zien hoe mijn straat er dan uitziet.

De barre winterdagen kom ik mede door dankzij de oude iPhone 3 GS van Plien, ter vervanging van een letterlijk uit elkaar vallende Motorola en mijn zieltogende Palm One agenda. Een verademing, een mobieltje dat dezelfde taal spreekt als mijn MacBookjes en ook lekker te synchroniseren. Overigens heb ik nog steeds gewoon Prepaid en derhalve internet alleen thuis via de WiFi van de MacBook, zodat er wel de nodige handige apps op het iSpeeltje staan. De voorlopige Top 3:

• iPlaya voor het locale weer en getijden
• MoneyControl, de iVersie van mijn opschrijfboekje met de Lopende rekening bij Laly
• Sleep Cycle, interessant als je slaapstoornissen hebt of net als ik regelmatig total loss wakker wordt.

Sevilla

Na het eilandhoppen was dit jaar het vasteland aan de beurt, dus mijn jaarlijkse vakantietripje werd een weekje Sevilla. Ik kwam op het idee na het beschrijven van de stad voor VadeVo, waardoor de tijden van de POS herleefden, waarin werk en hobby een naadloos geheel vormde. Vandaar ook dat in mijn artikel Stedentrip naar Sevilla beschreven staat wat ik gezien en gedaan heb. Sevilla es una maravilla, oftewel een wonder. Een schitterende stad met gezellige, aardige en behulpzame mensen. Die hulp was nog wel eens nodig, bijvoorbeeld om de eerste dagen de weg te vinden in het labyrint van Santa Cruz. De eerste drie dagen was het nog volop winter, dat had ik weer als Canarische koukleum in wat bekend staat als de heetste stad van Spanje. Gelukkig sloeg het weer om en werd het lekker fietsweer.

Het Witte fietsenplan van de Amsterdamse provo's gecombineerd met de hedendaagse technologie heeft een geniaal systeem van openbare fietsen opgeleverd, waar ik dankbaar gebruik van maakte voor de langere stukken. Het oude centrum is er prima mee te behappen, la Macarena aan de andere kant was precies 22 minuten fietsen. Maar de relatief compacte stad staat bol van de schitterende Moorse, Gotische en Spaans-Barokke bouwwerken en musea over dit rijke verleden. Het onvermijdelijke Stendhal-syndroom heb ik gecompenseerd met badderen en massages in het Arabisch badhuis Aire de Sevilla.

En dan was er nog el Tenderete, het enige niet toeristische café van Santa Cruz, voor een wijntje met de tapas del día. Toen ik de laatste avond afscheid nam van barman Pepe vond ik er op de valreep nog een fotograaf voor alle bezienswaardigheden die ik niet heb bezocht en gefotografeerd. Ook heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om als afgevaardigde van Puerto Caos onze zwerver Jimmy te bezoeken, die al een paar maanden in tamelijk kritieke toestand in het Spaanse Brandwondencentrum ligt. Kortom, een veelzijdig en intensief reisje waar ik nog steeds van aan het bijkomen ben. Het slaperige Puerto Caos en het nog een paar weken rustige strand vormen een ideaal revalidatie oord. Eigenlijk heel La Palma, zoals een Sevillano het verwoorde: het Nationaal Park naast Tenerife.

Hier alvast wat foto's: in de tekst een punt van de openbare fietsen Sevici en de basilica en puerta de la Macarena. Hieronder de schitterende kathedraal en het uitzicht vanaf de Giralda, het indrukwekkende Plaza de España in het Parque Maria Luisa en een Moorse binnenplaats van het Real Alcazár.

Meer foto's zijn binnenkort te bekijken op de VadeVo website.

2012 – het jaar van veranderingen

Een tijdje terug heb ik er al eens over geblogd, maar nu is het ineens zover: het jaar 2012. Waarschijnlijk is er geen jaar waarover zoveel gezegd en getikt wordt. Daar doe ik gezellig een schepje bovenop, want qua veranderingen is het jaar voor mij goed begonnen.

Om te beginnen ben ik per 1 januari geëmigreerd. Dat klinkt veel ingrijpender dan het is, want in de praktijk ben ik al een paar jaar geleden verhuisd en succesvol uitgeburgerd. Maar nu is ook de papierhandel geregeld en dat is een belevenis op zich. De bureaucratie is hier onbeschrijfelijk. Instanties als de Vreemdelingenpolitie, het stadhuis en het ziekenfonds lijken als hoofdtaak het verzamelen van zoveel mogelijk papier te hebben. Daarop moeten zoveel mogelijk stempels worden gezet door zoveel mogelijk medewerkers en daarnaast ook nog zoveel mogelijk andere instanties en bedrijven aan het werk gehouden worden. Het kost tijd, maar ik zag de lol wel van in, als een gratis absurdistisch theater. Hoewel op elk bureau een computer staat, zijn formulieren nodig om die collectieve papierberg verder aan te laten groeien. Maar een stapel papier is ook verdomd handig om formuleren in te kunnen vullen bovenop een toetsenbord. In 2012 kun je zomaar 30 jaar terug in de tijd.

Aan de andere kant ben ik 30 jaar vooruit in de tijd gegaan, want ik leef tegenwoordig op pure energie. En dat bevalt in alle opzichten prima. Na een ronduit moeizaam jaar, zit ik eindelijk weer op een acceptabel energieniveau. De afgelopen paar maanden werd ik steeds gevoeliger voor allerlei voedsel, waardoor mijn menu steeds eenzijdiger werd. Maar ik moest blijven eten, want ik had nog steeds honger. Na het weglaten van bananen, sinaasappels, tropische vruchten, kaas en yoghurt, noten, tomaten, chocola en mijn dagelijkse cortado (kleintje koffie met melk) was ik het echt zat. Hoog tijd voor een drastische verandering in de vorm van de Liefdesvoeding Verbinding, een behandeling van Bas en Marieke in het kader van het Wholism Project. Ik kan het iedereen aanraden, maar in het bijzonder ME/CVS-patiënten met voedselintoleranties en diabetes 2. Energetisch voedsel voelt heerlijk gelijkmatig aan, in tegenstelling tot de volgevreten pieken en hongerige dalen van het fysieke eten. Nu ben voortdurend verzadigd en heb geen moment honger gehad. In het begin nog wel trek op de uren dat ik vroeger at en dan snaaide ik de tussendoortjes die ik er vroeger bij deed. Maar ook dat wordt steeds minder.

Inmiddels ben ik een kleine 2 weken verder en eet nog nauwelijks fysiek eten. 's Ochtends vind ik het wel lekker om rustig wakker te worden met een glas sap en een stuk fruit. 's Avonds eet ik hapjes als een crackertje met een ansjovisje, een bakje mais-chips of een handje olijven . Ook ben ik 2 keer uit eten geweest, want dat hoort er hier nu eenmaal bij. Nog steeds gezellig en lekker, een salade of een kleine portie groenten en een wijntje erbij, net als “vroeger”.
De reacties van anderen zijn erg amusant, want voor de meeste mensen is wat ik doe onmogelijk. Zeker hier, waar iedereen de hele dag bezig is met eten. Als er niet gegeten wordt, wordt er over gepraat en daar tussendoor worden de boodschappen gedaan, het eten klaargemaakt en uitgebuikt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik van dat hele gedoe af ben. Dat mensen me voor gek verslijten en/of verwachten dat ik het niet lang meer maak, neem ik op de koop toe. Eén verlichte geest heeft 1 week later mijn voorbeeld gevolgd. Laly, een goede vriendin, werkt zo hard in haar kroeg dat gezond en rustig eten er meestal bij inschiet. Zij had zo haar eigen praktische reden, maar is al even enthousiast als ik.