Uitgeburgerd

Na een erg gezellige, maar nogal koude, winderige en waterige vakantie, ben ik weer helemaal in mijn element. Dit is vooral het water en dan lekker opdrogen met 25 graadjes. Echt rouwig ben ik dus niet om de uitslag van de Inburgeringstest. Rest mij nog wat reclame te maken voor een nieuwe klant: Tema-Teksten.

Storm

De zomer in Kikkerland lijkt verdacht veel op de winter op La Palma :-O Prachtig om te zien, maar lang buiten staan zit er hier niet in, brrrrr...

Cultuur snuiven

Puerto Naos ondergaat momenteel de jaarlijkse gedaanteverwisseling richting een lawaaierige camping. De Spaanse tegenhangers van de families Flodder en Tokkie doen niet voor elkaar onder, ook al zijn ze nog niet helemaal op volle sterkte. Hoog tijd om ook op vakantie te gaan en weer eens cultuur snuiven in het Haagse. Hier levend als een half verwilderd amfibie genaamd la Sirenita (Zeemeerminnetje) zal dat nog niet meevallen. Hoewel, tussen het zwemmen door schrijf ik wel veel over “cultuur snuiven”. Eigenlijk een rare uitdrukking voor iets dat niet geheel zonder risico is.

Tijdens het beschrijven van de bezienswaardigheden van de stad Florence las ik dat het nogal eens voorkomt dat toeristen zo overdonderd worden door de schoonheid van de bezienswaardigheden dat ze met hartkloppingen, duizelingen en psychiatrische klachten in het ziekenhuis Santa Maria Nuova belanden. De ziekte heeft zelfs een naam: het Stendhalsyndroom. De Florentijnse psychiater Graziella Magherini noemde het zo in haar studie ”Il sindrome de Stendhal”. Dit naar aanleiding van een dagboekaantekening van de Franse schrijver Stendhal (pseudoniem van Marie Henri Beyule, 1783-1842). In zijn reisboek “Rome, Naples et Florence” beschreef hij hoe hij compleet uit zijn dak ging in de Basilica di Santa Croce in Florence. “Verzonken in de overpeinzing van sublieme schoonheid, bereikte ik het emotionele punt waarop men hemelse gewaarwordingen ervaart. Toen ik de Santa Croce verliet, had ik hartkloppingen. Het leven vloeide uit me weg. Ik liep, maar was bang dat ik zou vallen.” Ook de aanblik van Botticelli’s “Geboorte van Venus” of Da Vinci's “Laatste Avondmaal” kunnen je zo maar fataal worden. In Den Haag zal dat niet zo'n vaart lopen, maar het weer zit voor de verandering wel mee.

IJsheiligen

Erg veel valt er niet te melden, behalve dat het hier lekker rustig is, zoals elk jaar in mei, en dit jaar voor de verandering ook ijskoud. Nou ja, alles is relatief maar met maar 20 graden en een straffe wind recht uit het noorden (met IJslands as, alsof we zelf niet genoeg vulkanen hebben) zijn de sokken en truien weer uit de kast. Ondanks de kleine lentebode die ik een maand geleden op het terras betrapte. Hoewel, deze beesten hobbelen hier gewoon het hele jaar rond maar dit was voor het eerst dat ik er 1 in huis zag.

Hoe dan ook, de IJsheiligen verstieren hier de boel zelfs want het is zwaar bewolkt. Geen strandweer en, omdat het ook geen winter meer is, ook geen golven. Maar thuis wordt het steeds gezelliger, zeker na aankoop van een stel goede boxen voor aan de Mac (de UFO-achtige voorwerpen op de foto), had ik natuurlijk al veel eerder moeten doen. OK, ook nog een luistertip: Sleigh Bells. Met dank aan NRC Next, want hier kom ik niet veel verder dan Pachanga (bachata, cumbia, reggaeton, salsa). Ook lekker, maar dansen zat er de afgelopen weken ff niet in. Schrijven dan weer wel, dus als je meer wilt lezen, ga gerust door met Gothic, Eb en vloed, Crocs nieuws of een Stedentrip naar Marrakech.

Hondjes

Pasqual (l) en Angelito (r), de hondjes van Marisa

Detergenten in zeep en shampoo

Ff iets geheel anders. Er wordt de laatste tijd gewaarschuwd tegen het gebruik van detergenten in persoonlijke verzorgingsproducten als zeep, douchegel en shampoo. Op internet woedt een ware “War on Detergents”. Vooral het detergent Sodium Lauryl Sulfate (of Sodium Laureth Sulfate, Sodium Acetyl Sulfate, SLS) komt in nagenoeg alle zeep, shampoo en zelfs tandpasta's voor. Er wordt beweerd dat dit spul extreem slecht is voor de gezondheid en zelfs bewezen kankerverwekkend. Of dit nu wel of niet zo is wil ik even in het midden laten, maar ik heb wel al mijn zeepjes, shampoo's en dergelijke onder de loep genomen. Want niemand kan ontkennen dat veel uitvindingen van de afgelopen eeuw ogenschijnlijk gemak opleveren, maar ons uiteindelijk meer kwaad dan goed doen.
De detergentenjacht in mijn badkamer hebben alleen de zepen overleefd. Magno en Heno de Pravia (van de Spaanse super) mochten blijven. Beiden zijn ambachtelijk gemaakt met olie en natriumhydroxide. Dit laatste spul staat ook wel bekend als caustic soda, waarvan je aanvankelijk juist denkt dat het verdachte moderne rotzooi is, maar dat blijkt dus juist niet zo.
Tijdens een workshopje “Zeep maken” heb ik vorig jaar het chemische proces gezien van de vermenging van olie en caustic soda, waaruit een heel nieuw spul ontstaat: zeep. In dit artikel over Over zeep en hoe je het kunt maken kun je hier meer over lezen.Wat zeep betreft zat ik dus goed, maar de douchegel bevatte wel SLS. Ik heb het wel opgemaakt, maar tegenwoordig ligt er weer een ouderwets blokje zeep in de douche.

Ook de shampoo moest er aan geloven, ondanks dat het geen goedkope was. SLS-vrije shampoo kun je in de supermarkt en bij de kapper vergeten, ga maar drect naar de Natuurwinkel of Reformzaak. Merkwaardig genoeg bevat zelfs in Natuurwinkels het merendeel van de merken SLS, ik heb er hier maar 2 merken gevonden zonder. Misschien dat het aanbod in Nederland iets groter is, maar ik vrees het ergste. Hoe dan ook, ik ben overgestapt naar SLS-vrije shampoo en dat bevalt prima, ik hoef nog maar 1 keer per week mijn haar met shampoo te wassen, het wordt niet vet meer en het zit beter! Ook hier heb ik een artikel van gemaakt: Shampoo zonder detergenten.

Dansen in El Remo

De stormen zijn weer verleden tijd en daarmee de hoge golven helaas ook. Vandaag leek het wel een zwembad, erg saai voor de golven-junks. Dan maar een impressie van het nachtleven. Dit heb ik zaterdagavond gefilmd op verzoek van de bevolking van El Remo, voor wie “op internet staan” hetzelfde is als wereldberoemd zijn.

Het houdt maar niet op

Als je hier een weekje strandvakantie van plan was zal je het waarschijnlijk minder vinden, maar wij gaan zo'n beetje wekelijks uit onze bol. Het razende reportertje Marisa zie je alleen nog maar met haar camera voor haar neus en zelfs ik hing de toerist uit. Vandaag regende het, maar waren de golven iets begaanbaarder en kreeg ik ondanks de rode vlag toestemming om even een zout nat pak te halen. Een paar uur later werden er 2 haaien gesignaleerd, oeps. Hier foto's van afgelopen donderdag.

Het gerucht ging dat de golven in Puerto de Tazacorte nog hoger waren, dus het buurdorp werd ook met een bezoek vereerd. Behalve golven een zeldzamer natuurverschijnsel, te weten sneeuw. Als je goed kijkt op de Cumbrecita, de bergrug op de rechtste foto, het ligt er echt! De rivier eronder is de Barranco de las Angustias, die het regenwater uit de Caldera in zee spuugt.

Nog meer natuurgeweld....

Zuidwester

Nog niet eens hersteld van de storm rond Kerstmis, kregen we afgelopen nacht weer de volle laag. Net als een opmerkelijke hoeveelheid dorpsbewoners heb ik er niets van mee gekregen. Wat voor de wakkeren bijna niet voor te stellen is, want het gebulder van de golven moet oorverdovend geweest zijn. Toen ik 's ochtends nietsvermoedend afzakte voor de koffie was het rampentoerisme al in volle gang. De chaos deed niet onder voor de schade door de beruchte orkaan Delta van 3 jaar geleden. Zustersteden El Remo en La Bombilla en zelfs het laagste stukje Puerto Naos zijn midden in de nacht geëvacueerd, maar de rest lag massaal te ronken.

Koning Winter

De eerste paar maanden Puerto Naos waren weer verschrikkelijk. Elke dag strandweer, heerlijk warm zeewater, schandalig lekker eten met bijpassende wijn en dag en nacht terrasweer. Vervolgens kwamen de jaarlijkse bezoekjes van november en begin december. De laatsten hadden hun hielen nog niet gelicht of Koning Winter sloeg toe, anderhalve week zware bewolking en stortbuien. Met als klap op de vuurpijl een heftige storm, die ons maar liefst 2 dagen zonder stroom en communicatie liet zitten. Vooral de nacht was ook wel hilarisch met kaarsjes, lantaarns, veel drank (bij gebrek aan thee en koffie) en Orinoco als de op gas kokende gaarkeuken. In Fuencaliente verging het lachen ze, daar werden aan weerskanten van de bergrug twee buurten onder zand en modder begraven. Hier beneden zorgt het winterweer, met de halve tsunami's die daarbij horen, voor een nieuwe verslavende hobby en voldoende lichaamsbeweging.