2012 – het jaar van veranderingen

Een tijdje terug heb ik er al eens over geblogd, maar nu is het ineens zover: het jaar 2012. Waarschijnlijk is er geen jaar waarover zoveel gezegd en getikt wordt. Daar doe ik gezellig een schepje bovenop, want qua veranderingen is het jaar voor mij goed begonnen.

Om te beginnen ben ik per 1 januari geëmigreerd. Dat klinkt veel ingrijpender dan het is, want in de praktijk ben ik al een paar jaar geleden verhuisd en succesvol uitgeburgerd. Maar nu is ook de papierhandel geregeld en dat is een belevenis op zich. De bureaucratie is hier onbeschrijfelijk. Instanties als de Vreemdelingenpolitie, het stadhuis en het ziekenfonds lijken als hoofdtaak het verzamelen van zoveel mogelijk papier te hebben. Daarop moeten zoveel mogelijk stempels worden gezet door zoveel mogelijk medewerkers en daarnaast ook nog zoveel mogelijk andere instanties en bedrijven aan het werk gehouden worden. Het kost tijd, maar ik zag de lol wel van in, als een gratis absurdistisch theater. Hoewel op elk bureau een computer staat, zijn formulieren nodig om die collectieve papierberg verder aan te laten groeien. Maar een stapel papier is ook verdomd handig om formuleren in te kunnen vullen bovenop een toetsenbord. In 2012 kun je zomaar 30 jaar terug in de tijd.

Aan de andere kant ben ik 30 jaar vooruit in de tijd gegaan, want ik leef tegenwoordig op pure energie. En dat bevalt in alle opzichten prima. Na een ronduit moeizaam jaar, zit ik eindelijk weer op een acceptabel energieniveau. De afgelopen paar maanden werd ik steeds gevoeliger voor allerlei voedsel, waardoor mijn menu steeds eenzijdiger werd. Maar ik moest blijven eten, want ik had nog steeds honger. Na het weglaten van bananen, sinaasappels, tropische vruchten, kaas en yoghurt, noten, tomaten, chocola en mijn dagelijkse cortado (kleintje koffie met melk) was ik het echt zat. Hoog tijd voor een drastische verandering in de vorm van de Liefdesvoeding Verbinding, een behandeling van Bas en Marieke in het kader van het Wholism Project. Ik kan het iedereen aanraden, maar in het bijzonder ME/CVS-patiënten met voedselintoleranties en diabetes 2. Energetisch voedsel voelt heerlijk gelijkmatig aan, in tegenstelling tot de volgevreten pieken en hongerige dalen van het fysieke eten. Nu ben voortdurend verzadigd en heb geen moment honger gehad. In het begin nog wel trek op de uren dat ik vroeger at en dan snaaide ik de tussendoortjes die ik er vroeger bij deed. Maar ook dat wordt steeds minder.

Inmiddels ben ik een kleine 2 weken verder en eet nog nauwelijks fysiek eten. 's Ochtends vind ik het wel lekker om rustig wakker te worden met een glas sap en een stuk fruit. 's Avonds eet ik hapjes als een crackertje met een ansjovisje, een bakje mais-chips of een handje olijven . Ook ben ik 2 keer uit eten geweest, want dat hoort er hier nu eenmaal bij. Nog steeds gezellig en lekker, een salade of een kleine portie groenten en een wijntje erbij, net als “vroeger”.
De reacties van anderen zijn erg amusant, want voor de meeste mensen is wat ik doe onmogelijk. Zeker hier, waar iedereen de hele dag bezig is met eten. Als er niet gegeten wordt, wordt er over gepraat en daar tussendoor worden de boodschappen gedaan, het eten klaargemaakt en uitgebuikt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik van dat hele gedoe af ben. Dat mensen me voor gek verslijten en/of verwachten dat ik het niet lang meer maak, neem ik op de koop toe. Eén verlichte geest heeft 1 week later mijn voorbeeld gevolgd. Laly, een goede vriendin, werkt zo hard in haar kroeg dat gezond en rustig eten er meestal bij inschiet. Zij had zo haar eigen praktische reden, maar is al even enthousiast als ik.