Memento Mori

Een leven. Als je er midden in zit, lijkt het eindeloos. Dan ineens is het voorbij en kijken anderen er op terug. Op 6 januari deden we dat met mijn moeder, Riet Knijnenburg. Voor mij kwam het niet uit de lucht vallen en kon rustig, tegen mijn gewoonte in, midden in de winter naar Nederland afreizen. Toch blijft het een hectisch gebeuren, maar vroeger of later overkomt het ons allemaal: ineens ben je wees. Nu is dat onvermijdelijk als je tegen de 60 loopt, maar toch is het zo’n moment waarop je meer dan anders na gaat denken over het leven. De dood hoort daar onlosmakelijk bij maar het is bizar hoe in onze cultuur mensen een naderend sterven niet zien, simpelweg omdat ze het niet willen zien. Op een kleine minderheid na (schoonzus Magda en ik) was er een heel circus aan de gang met behandelingen, medicamenten en voldoende calorieën, revalidatie en valse hoop op verder rekken.

Alles gericht om de realiteit zo lang mogelijk te ontkennen. Ooit is dat anders geweest, getuige de Romeinse Memento Mori wijnbekers. Gedenk te sterven, bij elke slok.

Toeval bestaat niet. Precies in de week tussen het overlijden van moeders (30 december) en de crematie, verscheen het artikel De kosmische dag en overgaan op de site van het Wholism Project. Een mooie illustratie van de twee verschillende zienswijzen, waarbij ik zo mijn duidelijke voorkeur heb. Het circus van ontkenning kan de realiteit niet veranderen en met al die pogingen daartoe is niemand gebaat, degene die overgaat zeker niet.