Hier gaat alles z´n gangetje, niets nieuws onder de zon behalve weer wat tropische verassingen. Dan maar een anecdote die zich afgelopen april afspeelde, en ondanks het gebrek aan actualiteit best Blogwaardig is.
Een van mijn vaste rituelen als ik hier ben is de afdaling van El Time naar Puerto de Tazacorte, een wandeling die zich van 700 meter hoog langs steile kliffen naar beneden slingert. Een beetje ingewikkelde, maar wel actieve en mooie manier om een visje te eten in Tazacorte en behalve wandelen is er altijd wel iets..... Het begon er al mee dat ik in het restaurant El Time bediend werd door Jos, een Nederlander waar ik een keer mee had zitten kletsen op het naaktstrand. La Palma is klein maar soms is het nog kleiner dan je denkt. Bakkie gedaan, hij bood me vervolgens een lift aan naar Los Llanos, maar ik zei dat ik juist kwam voor de wandeling en een visje in Tazacorte, dus lopend afzakken. Aan het eind van de wandeling, vlak boven het dorpje, woont een aardig oud mannetje in een grot, waar ik altijd ff blijf hangen.
De eerste keer keek ik door de deur naar binnen, zag 2 beentjes en hoorde een TV, en toen ik "hola" zei, riep hij me binnen om de grot te bewonderen, die is voorzien van alles wat hij nodig heeft op ongeveer 8 vierkante meter. Er zijn op La Palma wel meer bewoonde grotten, die worden bevolkt door locals uit armoede en door overjarige hippies uit idealisme, maar zijn grot is voorzien van electriciteit (vandaar de TV, een wasmachine en een volwaardig keukentje met warm water), en dan is het gelijk een heel ander verhaal. Misschien dat ik de volgende keer eens voorzichtig vraag of ik er een foto van mag maken. Maar goed, toen ik in april afdaalde zat hij voor de grot op z´n bankie, samen met een Duitse vrouw en een Nederlandse man. Hij vroeg me om er bij te komen zitten en er chocola van te maken want hij snapte er helemaal nix van, behalve dat er grote problemen waren. Ingrid, een oudere dame die bijzonder grappig en aardig was voor een Duitse, probeerde de Nederlandse man op z´n gemak te stellen in het Duits en met mij sprak ze Engels. Zij zat op haar vriendin te wachten die onderweg naar beneden was. De man wachtte op z´n vrouw die ook aan het afzakken was, maar hij was heel erg ongerust. Ik zei dat ze onmogelijk kon verdwalen op die route en dat ik haar ook niet had zien liggen met een gebroken poot. Hij zei dat hij haar al ruim een uur daarvoor bij het restaurant had afgezet en was helemaal in paniek, waarop ik zei dat ze in die tijd al lang en breed beneden op een terrasje moest zitten, aangezien ik haar niet had gepasseerd. Hij naar beneden, waar we hem zagen praten met 2 politie-agenten. Hij weer naar boven om te zeggen dat de politie zei dat de wandeling 2 uur duurde. Waarschijnlijk het gevolg van een taalprobleem, want ik had hem al gezegd dat ik er ruim een halfuur over deed, hooguit 3 kwartier als je erg vaak en lang stil zou staan om van het uitzicht te genieten. Waarop hij weer tegenwierp dat zijn vrouw weliswaar heel erg sportief was, maar simpele gympies droeg en geen geavanceerde legerkissies zoals ik, blijkbaar erg imposant.
Omdat ik alles over en weer zat te vertalen deed het grotmannetje nog een euro in het zakkie door te zeggen dat zelfs hij op zijn leeftijd op pantoffels nog geen 2 uur zou doen over de afdaling. Het mannetje, Ingrid en ik zagen er de humor wel van in maar voor de Nederlander was al die tegenstrijdige informatie olie op het vuur: hij liep op en neer van het dorp naar de grot. Ondertussen kwam er nog een jongen bij met een (levende) kip, mogelijk de kleinzoon van het mannetje, die ook wou weten wat er aan de hand was, en vervolgens zaten we allerlei scenarios te verzinnen waar de vrouw gebleven was en vooral waarom ze was verdwenen. Het mannetje begon er ook nog over dat hij het nix vond dat ik daar steeds in me eentje langskom en dat hij het wel gezellig zou vinden als ik bij hem introk, zoals ik vorig jaar gezien had is de grot van alle gemakken voorzien. Ingrid pieste zowat in haar broek van het lachen toen ik dat vertaalde, want het mannetje is zeker een jaar of 70. Zo zaten we te wachten, te ouwehoeren en te lachen, en ineens kwam er een vrouw naar beneden. Het mannetje, de jongen met de kip en ik dachten dat het de verdwenen Nederlandse was, waar we nu eenmaal met smart op zaten te wachten. Maar het bleek de vriendin van Ingrid te zijn en vervolgens zakten ze samen af naar een terras. De overblijvers hielden de boel beneden in de gaten. We zagen de Nederlander eerst het strand afstruinen en even later stond hij te bellen. Ik had hem al gevraagd waarom hij zijn vrouw niet gewoon ff belde, maar ze hadden samen 1 mobieltje die hij in z´n zak had. Dat hij stond te bellen was een teken dat er schot in de zaak zat, al hadden we geen flauw idee wat. Even later stond hij te praten met Ingrid en daarna verdwenen ze, de Nederlander naar z´n auto en Ingrid terug naar haar vriendin op het terras. Ik kreeg ook honger en het schouwspel was afgelopen, tijd om af te zakken naar het restaurant. Ingrid zat een tent ernaast en kwam even zeggen dat de vrouw op de gympies terecht was: ze had een taxi genomen naar hun apartement omdat ze heel snel beneden was en geen zin had om op hem te wachten, en kon hem bij gebrek aan mobieltje pas bellen bij het apartement. We kwamen niet meer bij, het was weer zo´n middag wat wel een film leek. Ik dacht er aan om nog even naar boven te lopen om het goede nieuws mede te delen aan de grotbewoner, maar de bus gaat maar 1 x per uur en bij de halte kwam ik ook de Duitse dames weer tegen.
Iedereen die ik het verhaal vertelde kwam niet meer bij en uiteindelijk kwam er ook nog een toegift: ik vertelde het aan Alberto en die bleek zowel het mannetje in de grot als de jongen met de kip te kennen, die overigens geen familie van elkaar zijn. Hij heeft ze later de ontknoping doorgegeven zodat ze daar geen half jaar op hoefden te wachten. Ook kon hij het gesjouw met kippen ophelderen: dat is om ze van plaats te wisselen zodat ze altijd voldoende eten hebben, en de kippen zijn niet om op te eten maar om hanen voor gevechten te fokken. De dag erna kwam ik Ingrid tegen in de supermarkt en hebben we een terrasje gepakt zodat ik haar op de hoogte kon stellen van deze laatste wetenswaardigheden.
Doorgaans kom ik niet verder dan Los Llanos en Fuencaliente, maar vorige week heb ik zowaar weer eens de andere kant van het eiland gezien. Eva was met moeder en dochter aan het koopjesjagen in Los Llanos (hier is de uitverkoop nog traditioneel 2 x per jaar en niet het hele jaar door), zodat ze mij konden oppikken voor een lunch in restaurant Chipi chipi, met haar man en broer. Die waren allebei vertraagd, zodat wij nog wat kaarsjes voor deze en gene konden branden in de Maria-kapel in Las Nieves, in de kou en stromende regen. Tussen 2 buien door konden we ook Santa Cruz nog even van boven zien. Het eten bij Chipi chipi is zalig, we begonnen met losse hapjes en zijn daarmee doorgegaan omdat we in 3 etapes arriveerden, en de hele middag doorgeschanst. Het bijzondere is dat iedere tafel in een apart kamertje staat, voor de obers een bezoeking want die lopen meer buiten in de regen dan in de kamertjes. ´s Avonds ben ik met de bus weer afgezakt vanuit Fuencaliente. De volgende dag was ik de kou en regen, al met al een tamelijk nederlands klimaat, al weer vergeten want het hier beneden was het een zeldzaam zomerse stranddag: warm, windstil en een merkwaardige rustige zee.
