Dit appartement was een last minute-mazzeltje, want ik had al een hele aardige aanbieding lopen boven een local-kroeg, maar dit was net nog even beter voor hetzelfde geld. Het was een hele belevenis, echt met een huurcontract en 1 maand borg op het stadhuis van Los Llanos, waar een speciale afdeling gratis makelaartje (huur en koop) speelt voor de oudere palmero´s die alleen Spaans spreken, zodat ze niet verplicht zijn om Duitse makelaars in te schakelen.
Huisbaas Joaquin is een hele aardige vent van het type "hoe hou ik me in hemelsnaam bezig na mijn pensioen", deed me een beetje aan Wim denken ;-). Hij had tijdens een bakkie koffie al spijt van al dat officiële gedoe en vond het, tot grote verbazing van de administratie-miep, ook geen enkel probleem dat ik geen loonstrookje kon overleggen. De volgende keer wil hij me van het vliegveld op komen halen, dus dat worden nog eens 2 kilo mosselen extra. En nu zit ik op 1 hoog in een rustig straatje dat uitkomt op de haven, nog steeds in het oude centrum van Puerto Naos. Foto´s volgen nog, hier nog de laatste foto in het barranco-huisje inclusief de glasloze ramen.De avond ervoor ging het dak er weer af op de vaste dansavond in Orinoco (voor de insiders: het restaurant van Carlito de homo). Anderhalf jaar terug heb ik de fout begaan om op donderdagavond daar te gaan eten met de toevallig in het vliegtuig tegengekomen ex-collega Jan, vrouw Marleen en baby Max. Het eten is er altijd lekker maar een normale conversatie wordt op de donderdagavond onmogelijk gemaakt door de overmatige decibellen, waar ik thuis al op een normaal volume van kan genieten. De truuk is thuis eten en me tegen een uur of 22.00 in het feestgedruis storten, net als de locals. Ik kwam er nog een landgenoot tegen die ik van het voorjaar ook al op diverse plekken tegenkwam, in tegenstelling tot import-Duitsers zijn de Nederlanders hier niet zo heel dik gezaaid, maar vroeg of laat kom je elkaar altijd wel weer ergens tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten